ในดินแดนแห่งมนตรา พระราชาใช้เวทมนต์ปกครองบ้านเมืองอย่างสงบสุขเรื่อยมา พระราชาอยากให้บุตรชายขึ้นมาเป็นพระราชาแทน แต่ไม่รู้วาจะเลือกใครเพราะเจ้าชายทั้งสองต่างเป็นคนดีและเก่งเวทมนต์ทั้งคู่ พระราชาจึงเรียกเจ้าชายสองคนมาพบและบอกว่า

พระราชา :  พ่อให้เจ้าไปหาอัญมณีแห่งชีวิตมาให้ครบ ถ้าใครหาได้ครบก่อน จะได้เป็นพระราชาองค์ต่อไป

เจ้าชายทั้งสองเลยเลือกเข้าไปในอัญมณีในดินแดนแห่งจินดา เจ้าชายองค์โตเลือกไปทางซ้าย ป่าอาถรรพ์

ที่มีมังกรเขี้ยวเพชรคุ้มครองอยู่ ทันใดนั้นเอง เจ้าชายก็ได้ยินเสียงมังกรกึกก้อง คำรามอยู่บนท้องฟ้า

มังกร  :  เจ้าชายจะเดินทางไปไหนเหรอ

เจ้าชาย 1  :  ฉันก็จะมาเอาเขี้ยวเพชรของเจ้าน่ะสิ

มังกร  :  อ้าว...ถ้าเจ้าชายมาเอาเขี้ยวฉันไป ฉันจะเอาอะไรเคี้ยวข้าวล่ะ

เจ้าชาย 1  :  นั่นน่ะสิ เจ้าคงกินอะไรไม่อร่อยแน่ ๆ เลย เอาเป็นว่าถ้าเจ้าปวดฟันเมื่อไร เจ้าบอกฉันละกันนะ ฉันจะมาถอนฟันให้

เจ้าชายบอกมังกร แล้วก็ต้องผิดหวังที่ไม่ได้เพชรกลับไปตามที่นึก ส่วนเจ้าชายองค์เล็กเลือกไปทางขวา หน้าผาลึกลับที่มีพญาอินทรีขนทองคำอาศัยอยู่ เจ้าชายองค์เล็กไต่หน้าผาขึ้นไปเรื่อย ๆ แล้วได้ยินเสียงนกอินทรีกรีดร้องอยู่ใกล้ ๆ

นกอินทรี  :  เจ้าปีนหน้าผาขึ้นมาที่นี่ทำไม

เจ้าชาย 2  :  ฉันก็จะมาถอนขนออกจากปีกเจ้าน่ะสิ

นกอินทรี  :  อ้าว...ถ้าเจ้าถอนขนฉันไป ฉันจะออกไปหาอาหารได้อย่างไรล่ะ

เจ้าชาย 2  :  นั่นน่ะสิ ลูกเจ้าคงหิวข้าวแน่ ๆ เลย เอาเป็นว่าถ้าเจ้าขนร่วงเมื่อไรบอกฉันด้วยละกัน ฉันจะมาเก็บขนเจ้าเอง

เจ้าชายบอกนกอินทรีแล้วก็ต้องผิดหวังที่ไม่ได้ขนนกทองคำกลับไปด้วย เจ้าชายทั้งสองกลับมาเจอกันหน้าดินแดนแห่งจินดา ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะที่ไม่มีใครได้อะไรกลับมา ทั้งสองเลยตัดสินใจเดินทางต่อไปด้วยกัน จนมาถึงดินแดนแปลกประหลาดแห่งหนึ่งแล้วแม่มดฟันหลอ ผมงอ หน้าหงิกก็ปรากฏตัวขึ้น

แม่มด  :  ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเจ้าหลงเข้ามาในดินแดนปริศนาเสียแล้ว ดินแดนแห่งนี้เจ้าจะใช้มนต์วิเศษหรืออิทธิฤทธิ์ใด ๆ ไม่ได้ และเจ้าก็ต้องอยู่ในนี้ไปจนแก่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

แม่มดหัวเราะอย่างสะใจ แล้วก็หายตัวไป แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมาใกล้ ๆ ตัวเจ้าชาย

หัวไชเท้า  :  แต่ฉันช่วยท่านได้ แต่ฉันช่วยท่านได้

เจ้าชาย 1  :  เสียงใครน่ะ ออกมาดี ๆ นะ

หัวไชเท้า  :  เจ้าชายแน่ใจนะว่าแม่มดไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

เจ้าชาย 2  :  ฉันดูดีแล้ว นางแม่มดขี่ไม้กวาดออกไปแล้วแหละ

หัวไชเท้า  :  เจ้าชายมองลงมาที่พื้นสิ แล้วดึงฉันขึ้นมาที

เจ้าชายทั้งสองช่วยกันออกแรงดึงหัวไชเท้าต้นเล็ก ๆ แต่ดึงยาก ดึงอย่างไรก็ดึงไม่ออก เด็ก ๆ ช่วยรวมพลังช่วยเจ้าชายดึงด้วยนะ 1 2 3 อึ๊บ เมื่อเจ้าชายดึงหัวไชเท้าออกมาได้ ทันใดนั้นเองหัวไชเท้าก็กลายเป็นพระราชาคนหนึ่งสวมมงกุฎสีเขียว

หัวไชเท้า  :  ขอบคุณเจ้าชายทั้งสองมาก ที่นี่เดิมเป็นอาณาจักรสวนผักสวนผลไม้ แต่แม่มดฟันหลอ ผมงอ หน้าหงิกเข้ามายึดครองและเสกฉันเป็นหัวไชเท้า มีวิธีเดียวที่จะช่วยให้อาณาจักรแห่งนี้หลุดพ้นคำสาปแม่มด

เจ้าชาย1, 2  :  ทำอย่างไรเหรอ

หัวไชเท้า  :  ท่านทั้งสองต้องสร้างสวนผักสวนผลไม้ร้างพวกนี้ให้กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิมทั้งพันไร่ เลือกรับประทานแต่อาหารที่มีประโยชน์ เพราะแม่มดฟันหลอจะนำอาหารอย่างอื่นมาล่อลวงท่าน แล้วท่านต้องแข็งแรงพอจะสู้กับอำนาจแม่มดร้ายได้ถึงจะทำสำเร็จ เพราะที่นี่ไม่สามารถใช้เวทมนต์ใด ๆ ได้

พูดจบพระราชาก็กลายเป็นหัวไชเท้าเหมือนเดิม เจ้าชายทั้งสองต่างถอดชุดเจ้าชาย ถอดมงกุฎ วางดาบแล้วจับจอบ จับเสียม ช่วยกันดายหญ้า ยกร่อง รดน้ำสวนผักสวนผลไม้อย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย พอตกตอนเย็นเจ้าชายทั้งสองเข้าไปในกระท่อมก็เจอกับอาหารน่ากินมากมาย ทั้งพิซซ่าขอบชีส ไส้กรอกสอดไส้ ไก่ชุบแป้งทอดกรอบ

น้ำอัดลมหวานซ่าน่ากินจริง ๆ เจ้าชายองค์เล็กจะเอื้อมมือไปหยิบด้วยความกระหายแต่พี่ชายก็เตือนก่อนว่า

เจ้าชาย 1  :  ต้องเป็นอาหารที่แม่มดเสกจะแกล้งเราแน่ ๆ เพราะอาหารเหล่านี้เรียกว่าอาหารขยะ ไม่มีประโยชน์กับร่างกายเลยสักนิด

เจ้าชาย 2  :  แล้วเราจะทำอย่างไรดีล่ะ นึกออกแล้วเรามาทำอาหารกินเองดีกว่า

เจ้าชาย 1  :  ใช่ เพราะอาหารเราต้องสะอาด ปลอดภัย

เจ้าชาย 2  :  ไร้สารพิษและมีวิตามินด้วย

เจ้าชายทั้งสองเลยลงมือทำอาหารรับประทานกันเองจากพืชผักที่พอจะเก็บได้บ้าง เจ้าชายทั้งสองหมั่นดูแล

ปลูกผัก ผลไม้ จนเวลาในดินแดนสวนผักผลไม้ผ่านไปจากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์กลายเป็นเดือน จากหนึ่งเดือนเป็นสองเดือน สามเดือน สี่เดือน ห้าเดือน จนผักผลไม้ในดินแดนเขียวชูช่อ ออกดอก ออกผล ส่งกลิ่นหอมชวนกิน พลเมืองชาวสวนผักสวนผลไม้ก็เลยหลุดพ้นจากคำสาปบ้าง และมาช่วยเจ้าชายแปรรูปผักผลไม้ เป็นผักดอง ผลไม้กวน แยม ตาก อบ เพื่อเก็บไว้ได้นาน ๆ

เจ้าชาย 2  :  ฉันคิดว่าถึงเวลาที่เราจะมาจัดการกับแม่มดฟันหลอ ผมงอ หน้าหงิกแล้ว

เจ้าชาย 1  :  ใช่ งั้นเรากับชาวเมืองต้องช่วยกันเสียแล้ว

เจ้าชายทั้งสองและชาวเมืองช่วยกันเก็บผักผลไม้ เจ็ดสี

สีแดง จาก มะเขือเทศ สตรอว์เบอร์รี แตงโม เชอร์รี่

สีเหลือง จาก ข้าวโพด ฟักทอง ขนุน ทุเรียน กล้วย

สีส้ม จาก แครอท มะละกอ ส้ม

สีเขียว จาก ผักบุ้ง ตำลึง ผักชี ฝรั่ง

สีขาว จาก หัวไชเท้า มันแกว ผักกาดขาว

สีม่วง จาก กะหล่ำม่วง มังคุด บลูเบอร์รี่

สีดำ จาก แห้ว หนำเลี๊ยบ ถั่วดำ

แล้วเจ้าชายก็นำของทั้งหมดมาปรุงเป็นอาหารที่แสนวิเศษ สลัดผลไม้ 7 สี ผักทอดกรอบนอกนุ่มใน ซุปใสใส่ธัญพืช ข้าวกล้องหอมใบเตย และยังมีขนมบัวลอยเบญจรงค์ ขนมชั้นสายรุ้ง อีกด้วย กลิ่นอาหารลอยไปจนถึงปราสาทแม่มด

แม่มด  :  โอ๊ย...กลิ่นอะไรเนี่ย หอมจริง ๆ เชียว

แม่มดอดใจไม่ไหวต้องขี่ไม้กวาดออกมาดู

แม่มด  :  เจ้าชายทำอะไรกัน ขอฉันชิมหน่อยได้ไหม

เจ้าชาย 2  :  ได้สิกินได้เต็มที่เลย

แม่มด  :  จริง ๆ เหรอ โน่นก็น่ากิน นี่ก็น่ากิน น่ากินทุกอย่างเลย ขอฉันกินทุกอย่างเลยนะ

เจ้าชาย 1  :  ได้สิ ไม่พอบอกพวกฉันอีกนะ

แม่มดไม่รู้ตัวเลยว่าขณะที่เธอกินอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกายเข้าไปเรื่อย ๆ นั้น จากแม่มดฟันหลอ ผมงอ

หน้าหงิก ก็กลายเป็นแม่มดคนใหม่ที่ผิวสวย ฟันสวย หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส แล้วในที่สุดคำสาปของเธอก็เริ่มหายไปหมวกแม่มดก็กลายเป็นมงกุฎนางฟ้า ไม้กวาดแม่มดก็กลายเป็นคฑานางฟ้า แล้วในที่สุดแม่มดก็กลายเป็นนางฟ้า ดินแดนสวนผักสวนผลไม้จึงกลับมามีความสุขอีกครั้ง พระราชามงกุฎเขียวกลับมาดูแลประชาชนอีกครั้ง เจ้าชายทั้งสองกลับมาที่อาณาจักรของตนและบอกพระราชาว่า

เจ้าชาย 1  :  ท่านพ่อพวกเราเจออัญมณีของชีวิตแล้ว

เจ้าชาย 2  :  นั่นคือการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ ออกกำลังกายสม่ำเสมอ และทำจิตใจให้บริสุทธิ์

พระราชาเลยให้เจ้าชายทั้งสองร่วมกันปกครองดินแดนด้วยกันต่อไปอย่างมีความสุข

ผู้ดำเนินรายการ:  Ting - A – Tong

บรรณาธิการ:  นันทิญา จิตตโสภาวดี

กองบรรณาธิการ: นมิดา แพ่งสภา, ปัณณธร ใสแสง, รุจา สุขพัฒน์, นีรชา คัมภิรานนท์, สุสมา สุขพัฒน์

ศิลปกรรม:  ฐานิสร์  ริ้วสุวรรณ, เอกชัย เธียรสรรชัย
นักออกแบบเสียง:  ธัญธนวรัท  ชนกชัด

ฝ่ายผลิต: ชลธิศ กรดี

ที่ปรึกษา:  วันชัย  บุญประชา, ดร.สรวงมณฑ์ สิทธิสมาน

สนับสนุนโดย  สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.)